A Seimeira da Lingua: San Valentín

Para o 14 de febreiro de 2014, o EDL e o Equipo de Biblioteca do centro convocaran o concurso I CERTAME DE CARTAS DE AMOR. O xurado nomeado para tal fin fixo público o fallo, entregándose tres premios no Salón de Actos do Centro. Ó acto acudiron, amais dos premiados, o resto do alumnado do Centro, profesorado e o Equipo Directivo. A Directora fixo entrega dos premios outorgados e os gañadores leron os seus traballos. Traballos que agora publicamos aquí.

PRIMEIRO PREMIO

PRESO DE POR VIDA

Querida Xana:

Son xa mil momentos de amor ó teu carón. Mil instantes xuntos os que eu recordo e moitas palabras coas que sonroxamos as nosas meixelas. Quizais nunca deixemos de dicirnos todo o que nos queremos, o que nos amamos, o amor é así: nunca aparece o cansanzo, nunca deixaremos de producir maxia cos nosos sentimentos.

E eu, entre estas catro paredes en que me encontro, quero que cada palabra, cada sílaba, cada son que saia dos teus beizos, me faga estremecerme; e aínda que xa coñeza a túa voz, non poido deixar de sentila, porque cada vez que te escoito vólvome namorar de ti unha e mil veces.

Quérote seguir escoitando; sen reixas, sen paredes, sen ningún obstáculo que non me permita facelo, porque a túa voz é a miña forza.

Ninguén me vai a sacar deste antro, seino dende fai moito tempo, cando deixaron de visitarme e traerme novas deste mundo que coñezo tan ben, deste mundo que incumprín e por iso me encontró aquí. Só, moi só.

Memoricei cada parte do teu corpo, cada anaco dos teus beizos, cada sorriso, cada mirada. Memoriceite e iso faime non perdela esperanza. Esperanza de saír de aquí, de terte nos meus brazos e non soltarte xamais. Esperanza de que me queiras, porque se non o fas, serei un preso de por vida.

Despídome de ti, non sen dicirche que agora non te escoito, pero minto, gardei as túas palabras baixo a almofada coa que comparto os meus soños. Soños nos que apareces sempre ti.

Elena Regueiro Mesa / Adrián López Toimil

SEGUNDO PREMIO

AMOR PROPIO

Estás aquí e estás ausente,

eres meu e véxote no alleo.

Evádeste por segundos verbos;

deixando só recelo no meu seo.

Desestimos a vital harmonía,

efímera, perpetua, contraria;

estimas a mortal aflición,

rival, compañeira e partidaria.

Mais se non existes nas entrañas,

mudas o dichoso en pesimista.

E se en demasía te atopas,

tornas o modesto en narcisita.

Amarse a un mesmo é o comezo

dunha historia de amor eterno.

TERCEIRO PREMIO

PEQUENO SOÑO DE PRIMAVERA

Fúcheste igual que viñeches. Sen importarche nada o que deixabas atrás, e endexamais te xiraches para mirar.

Non ves que estou chorando?. Non ves as miñas mágoas?. Non sintes nada?. Non pides perdón?.

Déixame e vaite, vaite lonxe, que o meu corazón xa non te precisa. É tan difícil quererte así, de lonxe … Déixame así, en anaquiños, coma unha boneca de cristal na que ti me convertiches.

Quizais non amosei os meus sentimentos, quizais tan só porque tiña medo. Medo de ti e de min, de min e de ti. Medo ao que sinto.

Chegaches e fúcheste. Fúcheste e contigo vaise o meu ser. E agora estás lonxe, pequeño sono de primavera, tan lonxe que xa non te sinto. E foxen as bágoas polos meus beizos. Foxen igual que os meus sentimentos, que quedan atrapados nun papel, do que non obterei resposta. Quedan marcados coma o lume debaixo da pel. E como chegaches, fúcheste, acabando de romperme.

Non sufras, non sintas, corazón de meu. Os ollos acabarán secando e ti … ti deixarás de sentir, quizais para sempre.

A miña ilusión, o meu erro. O meu sono, iso serás. Un sono que se fixo pesadelo.

E agora, coas miñas feridas abertas, despídome de ti, pequeño sono de primavera, mentras o meu sentir queda nun papel, un papel calquera.

Como chegaches, fúcheste. Como cheguei, ireime. Pequeño sono, pequeño sono de primavera.