martes, 25 de febrero de 2014

Entroido 2014

PÁSAO BEN, DIVÍRTETE E GAÑA!!!


  CONCURSO DE MÁSCARAS ENTROIDO 2014

O Equipo de Dinamización Lingüística do IES FONTEM ALBEI  
convoca o CONCURSO DE MÁSCARAS – ENTROIDO 2014.
BASES:
1.- Convócase o CONCURSO DE MÁSCARAS correspondente o Entroido do ano 2014.
2.- Pode participar todo o alumnado do Centro.
3.- Utilizarase calquera material para a elaboración das caretas. O xurado valorará, sobre todo, o aproveitamento de materiais de refugallo.
4.- Pola parte de atrás da máscara o concursante deberá pór un alcume.
5.- Nun folio metido nun sobre figurará o nome, apelidos e curso do participante. Na parte frontal do sobre ten que figurar o alcume do participante.
6.- O prazo de presentación comezará o día 12 de febrero e rematará o día 27 de febreiro de 2014 as 12:30 h.
7.- Outorgaranse tres premios. A tódolos participantes entregaráselles un diploma acreditativo.
8.- Os traballos serán expostos no vestíbulo do centro. Concluído o concurso os propietarios poderán levar a súa careta.
9.- O xurado estará formado por un membro do Equipo Directivo, tres membros do Equipo de Dinamización Lingüística (un alumno por ciclo) e pola Profesora do Departamento de Expresión Plástica e Visual.
10.- A participación no concurso implica a aceptación das bases mentadas.

A Fonsagrada a 10 de febreiro de 2014

San Valentín



            Para o 14 de febreiro de 2014, o  EDL   e  o  Equipo  de  Biblioteca  do  centro   convocaran  o  concurso I CERTAME DE CARTAS DE AMOR. O xurado nomeado para tal fin fixo público o fallo, entregándose tres premios no Salón de Actos do Centro. Ó acto acudiron, amais dos premiados, o resto do alumnado do Centro, profesorado e o Equipo Directivo. A Directora fixo entrega dos premios outorgados e os gañadores leron os seus traballos. Traballos que agora publicamos aquí.






PRIMEIRO PREMIO

PRESO DE POR VIDA

Querida Xana:
            Son xa mil momentos de amor ó teu carón. Mil instantes xuntos os que eu recordo e moitas palabras coas que sonroxamos as nosas meixelas. Quizais nunca deixemos de dicirnos todo o que nos queremos, o que nos amamos, o amor é así: nunca aparece o cansanzo, nunca deixaremos de producir maxia cos nosos sentimentos.
            E eu, entre estas catro paredes en que me encontro, quero que cada palabra, cada sílaba, cada son que saia dos teus beizos, me faga estremecerme; e aínda que xa coñeza a túa voz, non poido deixar de sentila, porque cada vez que te escoito vólvome namorar de ti unha e mil veces.
            Quérote seguir escoitando; sen reixas, sen paredes, sen ningún obstáculo que non me permita facelo, porque a túa voz é a miña forza.
            Ninguén me vai a sacar deste antro, seino dende fai moito tempo, cando deixaron de visitarme e traerme novas deste mundo que coñezo tan ben, deste mundo que incumprín e por iso me encontró aquí. Só, moi só.
            Memoricei cada parte do teu corpo, cada anaco dos teus beizos, cada sorriso, cada mirada. Memoriceite e iso faime non perdela esperanza. Esperanza de saír de aquí, de terte nos meus brazos e non soltarte xamais. Esperanza de que me queiras, porque se non o fas, serei un preso de por vida.
            Despídome de ti, non sen  dicirche que agora non te escoito, pero minto, gardei as túas palabras baixo a almofada coa que comparto os meus soños. Soños nos que apareces sempre ti.


Elena Regueiro Mesa / Adrián López  Toimil



SEGUNDO PREMIO 

                AMOR PROPIO

                           Estás aquí e estás ausente,
                    eres meu e véxote no alleo.
                    Evádeste por segundos verbos;
                    deixando só recelo no meu seo.

                           Desestimos a vital harmonía,
                    efímera, perpetua, contraria;
                    estimas a mortal  aflición,
                    rival, compañeira e partidaria.

                          Mais se non existes nas entrañas,
                   mudas o dichoso en pesimista.
                   E se en demasía te atopas,
                   tornas o modesto en narcisita.

               Amarse a un mesmo é o comezo
                    dunha historia de amor eterno.


                     


                         TERCEIRO PREMIO



PEQUENO SOÑO DE PRIMAVERA

Fúcheste igual que viñeches. Sen importarche nada o que deixabas atrás, e endexamais te xiraches para mirar.

Non ves que estou chorando?. Non ves as miñas mágoas?. Non sintes nada?. Non pides perdón?.

Déixame e vaite, vaite lonxe, que o meu corazón xa non te precisa. É tan difícil quererte así, de lonxe … Déixame así, en anaquiños, coma unha boneca de cristal na que ti me convertiches.

Quizais non amosei os meus sentimentos, quizais tan só porque tiña  medo. Medo de ti e de min, de min e de ti. Medo ao que sinto.

Chegaches e fúcheste. Fúcheste e contigo vaise o meu ser. E agora estás lonxe, pequeño sono de primavera, tan lonxe que xa non te sinto. E foxen as bágoas polos meus beizos. Foxen igual que os meus sentimentos, que quedan atrapados nun papel, do que non obterei resposta. Quedan marcados coma o lume debaixo da pel. E como chegaches, fúcheste, acabando de romperme.

Non sufras, non sintas, corazón de meu. Os ollos acabarán secando e ti … ti deixarás de sentir, quizais para sempre.

A miña ilusión, o meu erro. O meu sono, iso serás. Un sono que se fixo pesadelo.

E agora, coas miñas feridas abertas, despídome de ti, pequeño sono de primavera, mentras o meu sentir queda nun papel, un papel calquera.

Como chegaches, fúcheste. Como cheguei, ireime. Pequeño sono, pequeño sono de primavera.



Sheila Mosteirín Fernández - 2º BAC



OUTRAS PARTICIPANTES QUE OBTIVERON DIPLOMA

María Rodriguez Fernández - 1º ESO
Nía Perona Bzik - 1º ESO













Laura Fernández Alonso - 1º ESO
Sara Fernández Couso - 2º BAC














Día da Paz

 

O día 30 de xaneiro o Equipo da Biblioteca do centro e o EDL fixeron varias actividades consistentes fundamentalmente en murais, carteis e poesías. Como mostra, unha fotografía do símbolo da PAZ, feito polo alumnado do centro un día antes na neve, e 10 poesías pola PAZ,  que aquí se recollen.

 








 10 POEMAS POLA PAZ




CANTAROLA DOS NENOS

Amiguiños todos,
amiguiños xa,
os nenos de aquí,
e os nenos de alá.

Os nenos do mundo
todos a cantar
a unha mesma voz
collidos da man.

Cantarola nosa
de amor e de paz.
Leda cantarola,
ledo rebuldar.

Rolda de sorrisos
dende mar a mar,
corazóns abertos,
ollos de amigar.

Amiguiños todos,
amiguiños xa,
os nenos de aquí
os nenos de alá.

                                                                Xosé Neira Vilas
                                                                                                          Cantarolas. Ed. Xerais


 
VENTOS

Que veña o vento fungón,
que lle quero preguntar
a cor dos ollos das nubes,
a cor dos ollos do mar.

Eu coido que son azuis,
verdes, grises, de cristal,
mais calquera cor que teñan
serán sempre a cor da paz.

                                                                                Antonio García Teijeiro
                                                                         Ventos. Ed. Xerais



A PAZ

A paz abafa calada
nas casas
da gran Bagdag.

Bagdag agarda
mañás calmas
bañadas en paz.

A paz calza alpargatas,
balas calza
a arma fatal.

Bagdag arrastra
palabras mancadas
tras as armas vas.

A paz,
palabra tan cara,
a paz palabra cabal.

Bagdag agarda
a paz da nácara,
prata, ámbar, ananás.

                                                                       Elvira Rivero Tobío 
                                                                                  Palabras Brancas. Ed. Xerais



BASTA

Basta a paz maltratada,
ás trampas canallas,
ás malvadas lacras: basta!

Basta a fatal labazada,
ás casas arrasadas,
ás falsas fazañas:
basta!

Basta ás mans asañadas,
ás falas malfaladas,
ás malas malandanzas:
basta!

Basta ás amargas palabras.
Grazas ás palabras plantadas
nas landas da paz.

                                                           Elvira Rivera Tobío
                                                                         Palabras Brancas. Ed. Xerais




SÓ TRES LETRAS

Só tres letras, tres letras nada máis,
só tres letras que para sempre aprenderás.
So tres letras para escribir PAZ.
O P, o A e o Z, só tres letras.
Só tres letras, tres letras nada máis,
para cantar PAZ, para facer PAZ.
O P de pobo, o A de amar
e o Z de zafiro ou de rapaz.
(De zafiro por un mundo azul,
de rapaz por un neno coma ti).

                                                           Gloria Fuertes
                                                                                       Aquí paz y además Gloria. Susaeta





UN SOLDADO DETRÁS
DUN FUSIL

Un soldado detrás dun fusil, detrás dunha bala,
detrás doutra bala, detrás doutra bala,
detrás dou...
é
unha enorme
parvada.

                                                                                      Gloria Sánchez
                                                                                                      Construír a paz. Ed. Xerais 




LEMBRANZA PARA
ALÍ   SMAÍN

Choven balas
Seres berran
Arden vilas
Queiman leiras
Caen nenos
Chora a terra
Xeme o pobo
Pingas negras
Cicatrices
Dor vermella
Destrución
Chuvia cega
Berros tristes
Dor marela
Choven balas
E miseria
Noite fría
Tristes guerras
Nace o medo
Chora a terra.


                                                                   Antonio García Teijeiro
                                                                           Chove nos versos. Ed. Xerais




O NENO E O XABARÍN

Xabarín, xabarín,
que fas no meu xardín?

Busco un brinquedo
neste lindo arboredo.

Xoguemos no arredor
a xabarín e cazador.

Eu non gosto da guerra
só quero paz nesta terra.

Xabarín, xabarín,
tocarás no meu violín?.

Neste lugar de soidade
faremos a nosa amizade.

                                                         Xosé Lois García
                                                                                       A Figueira lingoreteira. Ed. do Castro.



O REINO

No tempo aquel
cando os animais falaban,
dicir liberdade non era triste.
Dicir verdade era coma un río,
dicir amor,
dicir amigo,
era igual que nomear a primavera.
Ninguén sabía dos aldraxes.
Cando os animais falaban
os homes cantaban nos solpores
pombas de luz e xílgaros de soños.
Dicir teu e meu, non se entendía,
dicir espada estaba prohibido,
dicir prisión soamente era unha verba
sen senso, un aire que mancaba
o corazón da xente.

Cando,
cando se perdeu
este gran Reino?.

                                                                   Celso Emilio Ferreiro
                                                                      Longa noite de pedra.



TEÑO UN CORAZÓN SENLLEIRO

Teño un corazón senlleiro
                                                                e orfo na noite fría.
                                             Non importa, agardarei
                                              polo albor do novo día.

Teño lobos, teño sombras,
                                                                 teño a sorte fuxidía.
                                             Non importa, agardarei
                                              polo albor do novo día.

                                                                Está mudo o reixiñol
                                                                que outrora cantar solía. 
                                                                                                                      Non importa, agardarei 
                                                                                                                       polo albor do novo día.

Que está comigo a esperanza
                                                               liando fía que fía...
                                      Ela fía e eu confío
                                            no albor do novo día.


                                                                      Celso Emilio Ferreiro
                                                                                             Escolma poética. Factoría K de libros